Vrijdag 27/11: Vandaag werd ons gevraagd om wat vroeger naar Khayalethu te gaan. Bijna al de jongens vertrokken vandaag naar huis. Voor mij was dit dus geen probleem om vroeger te komen. Zo kon ik van iedereen rustig afscheid nemen. Het woordje rustig is hier wel misplaatst, want het was één chaos. Een aantal jongens gingen met de taxi en een aantal jongens gingen met de bakkie. Het jammere van de zaak was wel dat Veerle met de bakkie mocht rijden en een aantal jongens mocht afzetten en dat Andreas en ik in het huis moesten blijven om op de jongens die nog bleven te passen. Ik had liever ook mee de jongens naar huis gedaan. Ik heb mij erbij neergelegd en de jongens geholpen om de zware zakken in de voertuigen te krijgen. Ze stonden allemaal klaar om te vertrekken, maar er was één jongen vermist. Ik ben voor hem gaan zoeken, maar ik vond hem niet. Toen ik terugkwam lag hij op de grond en stonden al de volwassenen rond hem. De jongen had een epilepsie-aanval gekregen. Dit had hij sinds zijn geboorte niet meer gehad. De jongen is nu 15 jaar, dus is dit een zeer opvallend en vreemd voorval. Ik vond dit wel erg om te zien. Ik heb ook aan de andere mensen duidelijk gemaakt dat ze niet zo rond de jongen moesten staan en een kussen moesten gaan halen om voor onder zijn hoofd te leggen. De aanval is gelukkig snel over gegaan. Bij gevolg bleef deze jongen samen met een andere jongen in Khayalethu. De andere jongen ging namelijk bij de ene zijn familie verblijven tijdens de vakantie. Khayalethu kon de jongen van de aanval nu niet naar huis sturen. Hij moest namelijk op onderzoek in het ziekenhuis. Een paar dagen later is toch gebleken dat er niets ernstig aan de hand is met de jongen. Naar mijn weten was dit een combinatie van wiet roken en stress om naar huis te gaan. Ze zagen de jongen blijkbaar al waggelend uit de bosjes komen en een beetje later kreeg hij de aanval. Na het hele incident was ik er toch niet goed en was ik toch blij dat ik in Khayalethu bleef om hem in het oog te kunnen houden. De rest van de dag heb ik de 6 aanwezige jongens beziggehouden. We hebben een beetje zitten voetballen en cricket gespeeld. Ik heb hen zo goed mogelijk proberen af te leiden, want het was natuurlijk erg voor deze jongens die niet naar huis konden. De oudste jongen vond het wel heel erg. Dit begreep ik ook. Nu had hij niemand meer van zijn leeftijd rond hem. Ik was van plan hem zo goed mogelijk in de watten te leggen de volgende dagen. Na de stagedag hebben Andreas, Veerle en ik onze supervisie 3 gehouden. Ellen had namelijk de supervisie afgezegd dus was het de bedoeling dat we dit zonder haar gingen houden. Diezelfde avond zijn Andreas en ik naar Jeffrey's Bay vertrokken voor een verlengd weekend. We logeerden in backpackers Ubuntu. Jeffrey's Bay staat bekend voor één van de beste surfplaatsen ter wereld. Dit was nauwelijks een uurtje rijden van Port-Elizabeth. We keken er allebei naar uit!
Zaterdag 28/11: Backpackers Ubuntu was zeker de moeite. Heel aangename mensen ontmoet waar we zelfs mee uit zijn geweest gisterenavond. In de dag zijn we het centrum van Jeffrey's Bay gaan bezichtigen. Ook aan het strand gaan wandelen, maar er was iets te veel wind om er rustig te kunnen zitten. 's Avonds zijn we in een gezellig restaurantje aan de zee iets gaan eten. Eens terug in Ubuntu hadden we een routine, namelijk een spelletje biljart tegen elkaar en rustig praten met nieuwkomers. Het waren allemaal zeer sociale en aangename mensen.
Zondag 29/11: De eerste keer dat ik eens kon uitslapen sinds ik in Zuid-Afrika ben. Dit had mij heel veel deugd gedaan. In de namiddag zijn we vertrokken naar de watervallen in Jeffrey's Bay. Dit was echt een mooie plaats waar heel veel jeugd samenkomt en gezellig op de rotsen ligt dichtbij een waterval. Er was ook een zelfgemaakte deadride waarmee je in het water terecht kwam. Dit was helemaal iets voor ons. Daar hebben we heel de namiddag zitten genieten. We zijn 's avonds naar de Spar gereden, want ik ging het eten maken namelijk Spaghetti. Hier hebben we heel wat van zitten smullen! (Mijn oma werd vandaag 90 jaar!!! Ik vond het enorm spijtig dat ik niet bij het feest kon zijn, we hebben wel heel eventjes kunnen skypen. Ik ben super trots dat ze het zo goed volhoud!)
Maandag 30/11: Normaal zouden we deze dag moeten werken, maar we hadden gevraagd of we deze dag mochten vrijaf nemen, want het volgende weekend moesten we werken. Voor Mia was dit in orde. Vandaag zijn we gaan surfen. Andreas kan dit al een beetje, ik ben terug gegaan voor een lesje surfen van 2 uur. Het ging super goed, ik was zeer tevreden. 's avonds zijn we terug naar Port-Elizabeth gereden, want morgen was het terug stage lopen.
Dinsdag 01/12: De jongens waren vandaag niet in Khayalethu, want de leerkracht van de Strong Foundation School had de jongens ergens mee naartoe genomen. Nogmaals een voorbeeld van gebrek aan communicatie, want wij wisten hier niets van. Ook Veerle niet die gisteren wel op de stage was. Langs de andere kant was dit wel goed, want nu hebben we heel de dag rustig voor de IDP's kunnen werken.
Woensdag 02/12: Toen we toekwamen vroeg Marietjie (bazin van Khayalethu) of wij de jongens nog is zouden willen optrommelen om de stenen op te rapen die in de tuin liggen. Als de jongens goed meededen, mochten we ze (als ze klaar waren) meepakken naar het strand want het was heel warm weer. Ondertussen kennen we de jongens al vrij goed dus weten we hoe we ze moeten motiveren. Aan het werk dat we moesten verrichten, was echter geen beginnen aan. Khayalethu heeft een zeer groot stuk grond. Het probleem is dat er bijna overal stenen liggen. Het gaat hier over bakstenen die in de grond zijn gegroeid. Je krijgt ze er niet vanzelf uit en ze breken zeer gemakkelijk omdat ze al zeer oud zijn. Na verloop van tijd ben ik gaan melden dat hier geen beginnen aan was, want dat er gewoon overal stenen liggen. Ik heb voorgesteld om enkel de grote stenen er uit te halen. Dit vond Marietjie goed. Al de stenen moesten we in de Bakkie smijten. Na verloop van tijd zei ik ook dat ze moesten stoppen, want dat je anders niet meer met de bakkie kon rijden doordat het te zwaar zou zijn. We zijn met Szigwe deze stenen ergens gaan droppen waar de wegen in zeer slechte staat waren. Toen was het al middag, Szigwe wisten mij te zeggen dat we nu al met de jongens mochten vertrekken, want dat het veel te warm was om te werken. Andreas en ik zijn nadien dan ook met de 6 jongens vertrokken richting het strand. De jongens genoten van het warme weer en de afkoeling van het water. Ook ik genoot mee! We hebben er een heel leuke en ontspannende namiddag van gemaakt! Toen we terug aankwamen stond Gordon ons al op te wachten. Die avond is Ellen langsgekomen voor supervisie 4. Het was mijn beurt om de sessie te leiden en een methode mee te nemen om de sessie te laten verlopen. Ik heb de GROW-methode gebruik (Goal, Reality, Options en Way Forward). Ellen vond dit een zeer goede methode en vond dat ik de groep heel goed heb begeleid.
Donderdag 03/12: De leerkracht had ons gevraagd of we met haar wouden mee gaan naar het strand in de voormiddag. Het zijn altijd zeer mooie plaatsen waar zij ons mee naartoe neemt. Het is altijd leuk om iets nieuw te ontdekken via haar. De jongens zelf genoten er ook van. Het was niet zo warm, maar de meeste hebben toch in de zee gesprongen. Ik had mij ergens rustig op een rots gezet. De oudste jongen van de 6 heeft zich rustig naast mij gezet. Hij is spontaan beginnen vertellen tegen mij. Over zijn familie, school, zijn vriendin, zijn vrienden, zijn rookverslaving, ... . We hebben echt een heel goed gesprek gehad. Het is misschien niet correct van mij om te zeggen, maar dit is mijn favoriete jongen van heel Khayalethu. De reden hierachter is volgens mij, omdat ik enorm veel van hem herken in mijzelf toen ik zijn leeftijd was. Dit is vreemd, maar leuk tegelijk want ik begrijp hem volledig. Ik heb het gevoel dat we uren tegen elkaar kunnen praten. Het gesprek dat we nu hadden duurde zeker zo'n 2 uur. De jongen is 14 jaar, maar dit zou je helemaal niet zeggen. Je schat hem zeker 17 jaar. Hij is enorm voor op zijn leeftijd, juist zoals ik was. De inhoud van ons gesprek vertel ik liever niet, want dat wil ik tussen ons houden. Na het gesprek had ik zo'n goed gevoel en de jongen zelf ook. Hij bedankte mij en wist mij te zeggen dat ik heel goed kon luisteren en dat hij het zeer aangenaam vindt om tegen mij te praten omdat ik rust uitstraal. Dit is de jongen die ik in de watten wou leggen, dit is op dit moment al zeer goed gelukt en dit enkel door te praten met hem. Het doet zelfs zeer veel pijn in mijn hart om te weten dat deze jongen geen plaats heeft om naar huis te gaan. Hij is iemand die dit meer dan ooit verdient. Hij is al zo volwassen voor zijn leeftijd, daar kunnen sommige jongens van 17 of 18 jaar nog van leren. Ik hoop dat hij binnenkort naar zijn familie kan gaan en dat ze hem goed opvangen en niet terug aan zijn lot overlaten. Als ik nog eens zou terugkomen naar Zuid-Afrika zou één van de redenen zijn om deze jongen te zien en te kijken hoever hij dan zou staan! In de namiddag hebben we een beetje de tijd gekregen om voor de IDP's te werken.
Vrijdag 04/12: De jongens waren terug heel de voormiddag weg (wisten we terug niets van). Mia was er ook niet. Ik heb al sinds vorige week donderdag niet meer gezien of gesproken. Ik vraag mij eigenlijk af hoe zij mij fatsoenlijk kan beoordelen als ze mij niet aan het werk ziet met jongens. In mijn ogen kan zij onmogelijk weten hoe ik als social worker en child-care worker ben in Khayalethu want ze heeft hier gewoonweg geen zicht op. Dit vind ik zeer jammer, want op die manier heb de kans om minder goede punten te krijgen op mijn stage dan ik eigenlijk zou verdienen (vind ik zelf). In de namiddag was ik de supervisor voor de jongens die buiten aan het spelen waren. Vandaag mocht de jongen van epilepsie-aanval en de andere jongen die met hem mee ging naar huis. Dus waren er nog maar 4 jongens in Khayalethu vanaf vandaag.
Zaterdag 05/12: Er werd ons gevraagd om het hele weekend te werken. Dit deden we met plezier. Wat we niet wisten was dat wij effectief de enige 2 in Khayalethu waren als begeleider. Er was ook niemand van de Office. Het was enkel wij en de 4 jongens + de 2 oudere die in de week vakantiejob deden. We waren plots verantwoordelijk voor alles, het eten, wassen, aankleden, jongens entertainen, ... . Dit was zeer leuk om te doen. Eens iets totaal anders. De jongens zelf waren dit ook niet gewoon dus probeerde ze ons van het begin te testen, maar we hebben ze meteen kort gehouden zodat ze wisten dat dezelfde regels bij ons telden als bij de andere begeleiders. In de voormiddag hebben we ze een beetje laten werken door terug een hele boel stenen weg te brengen. Iedereen deed goed mee. Dat was zeer fijn. Ik heb er telkens voor gezorgd dat hun 10 uurtje, lunch en 3 uurtje klaar stond. De boterhammetjes waren met liefde gemaakt en dit smaakte hen ook zeer goed. In de namiddag kwam Marietjie aan, want ze gingen de grond van Khayalethu gebruiken om een eindceremonie van karate te houden en nadien was er ook een braai (BBQ). Wij moesten de jongens binnenhouden ofwel mochten ze maar op bepaalde plaatsen spelen, maar zeker niet in de buurt van hun komen. Dat vond ik zeer erg en zeer spijtig. De jongens mochten er zelfs niet van mee eten. Dit vind ik zelfs een schande. Het is nu toch geen moeite om voor 6 jongens extra eten te voorzien en ze te laten meespelen met de al de andere kinderen die daar waren. Marietjie is de bazin dus ik moet volgen wat zij zegt, ook al sta ik hier nog voor geen procent achter. Wij hebben toen meteen iets afgesproken, wij gingen er voor zorgen dat de jongens morgen gingen braaien. Wij gingen hiervoor zorgen.
Zondag 06/12: We hebben met de jongens afgesproken dat ze in de voormiddag nog goed moesten werken (terug de stenen) en dat wij hen dan gingen belonen met een braai 's avonds. Rond de middag ben ik naar de winkel gegaan. Omdat wij de enige 2 begeleiders zijn moet er telkens iemand verplicht in Khayalethu blijven, omdat het altijd kan zijn dat er iemand van de jongens al terugkomt van de thuissituatie en wij hen dan moeten kunnen opvangen. Dus ben ik alleen naar de winkel gereden en al het vlees, groeten en frisdrank voor de braai gaan kopen. 's middags heb ik eitjes zitten maken voor al de jongens. Dit konden ze dan tussen hun boterham stoppen met wat stukjes tomaat en paprika. In begin begrepen ze er niets van en durfde ze het niet goed eten, maar nadien konden ze er niet genoeg van krijgen. Ik heb namelijk niet het menu gevolgd, maar ik vond dat het vakantie was voor de jongens en ze dus ook eens iets anders moeten krijgen i.p.v. altijd hetzelfde. In de namiddag heb ik gezegd dat Andreas de jongens moest meepakken naar het strand (wie wou natuurlijk), want het was prachtig weer. Ik ben in het huis gebleven, maar ik heb alles zitten opruimen en kuisen. Nadien ben ik begonnen aan de voorbereiding van de braai (groentjes snijden, hout sprokkelen, kolen aansteken, enz.). Mijn favoriete jongen is niet mee gegaan naar het strand maar heeft mij heel de tijd geholpen. Hij was de meester van het vuur en ging er voor zorgen dat dit in orde kwam. Rond 17 uur kwam de andere begeleidster aan die ons moest vervangen, maar wij gingen blijven tot na de braai en met de jongens mee eten. Iedereen genoot er met volle teugen van. Ze hebben ons nadien ook allemaal van harte komen bedanken. Dit was zeer leuk en we hebben dit met veel liefde betaald en uitgevoerd. Het gaat er om dat de jongens blij zijn en meer moet dat voor mij niet zijn! In het filmpje zie je wat een jongen deed na het braaien. Ik denk dus dat hij wel gelukkig was :) !
Maandag 07/12: De leerkracht van Khayalethu ging met de jongens een mooie wandeling maken aan het strand en vroeg of we mee wouden gaan met haar. Natuurlijk gingen we met haar mee en het was inderdaad een prachtige wandeling. Sommige stukken deden mij zelfs denken aan de films van Lord Of The Rings. Zuid-Afrika is echt een ongelofelijk prachtig land. Ik ben blij dat de leerkracht ons de mooiste stukjes van Port Elizabeth laat zien, want zelf weten we die natuurlijk niet zijn. De jongens hebben terug in de zee gezwommen. Het was echt de moeite. In de namiddag heb met de jongens een film gekeken binnen, want het weer was omgeslagen. De dagen vliegen voorbij. Het is nog maar 4 dagen stage en dat is het voorbij. Binnen 10 dagen ben ik terug in België. Plots gaan het snel, maar ik zal toch blij zijn als ik terug bij mijn vriendin, familie en beste vrienden kan zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten