Donderdag 15 oktober: Aangezien dat het woensdag zo laat is geworden, hebben we niet veel kunnen slapen. Het was terug vroeg ochtend voor ons. Dat maakt de band met de kinderen/ jongeren enkel maar hechter en hechter omdat ze ons meer en meer zien, dit is natuurlijk super positief voor het vertrouwen en de groei van onze band. In de voormiddag hebben we heel wat opzoekwerk voor onze stagebegeleidster moeten doen (om haar werk wat lichter te maken). In de namiddag was het de bedoeling dat Andreas en ik een fiets sessie deden, maar aangezien het weer echt slecht was is dit plan letterlijk en figuurlijk in het water beland. Ik heb dan gevraagd om met Veerle mee te rijden om de kinderen mee van school te gaan halen. Zo kon ik de weg nog is zien die we moeten nemen (ik kende hem nog niet van buiten), maar na deze rit wel. Morgen is het aan mij om de jongens van school te gaan halen! Ik kijk er naar uit. Nadien heb ik meegeholpen met het middageten. De jongens eten om 15 uur lunch(middageten), omdat dan pas iedereen terug is van school. Langs de ene kant vind ik het wel goed dat ze willen dat iedereen samen eet, maar langs de andere kant vind ik het erg voor de jongens die zo lang moeten wachten op hun eten. Het is dus een beetje dubbel. Nadien gingen de jongens zwemmen. Ik was gaan vragen of ik mee kon, maar er was spijtig genoeg geen plaats meer. Volgende week gaan ze de taxi (busje) nemen en dan kunnen we wel mee.
Ik was nog iets vergeten te melden wat er dinsdag had plaatsgevonden. De vorm van bestraffing die ze toepaste/toepassen op J, een jongen van 14 jaar. Dinsdag stond hij niet op tijd aan de schoolpoort toen Khayalethu hem kwam uithalen. Hij is dus helemaal te voet naar Khayalethu moeten stappen. Ik zag de jongen voor de poort staan en ging onmiddellijk naar hem toe, maar het poortje/deur was gesloten. Ik zei tegen hem dat hij moest rond gaan, die deur was wel open. Hij was super blij dat ik hem dat kwam vertellen. Terwijl ik dit tegen hem zei, hadden andere begeleiders achter mijn rug ook die poort gesloten. Ik zei tegen hen: 'Wacht, want J. staat voor de poort, hij kan anders niet binnen.' Toen wisten ze mij te zeggen dat dit de bedoeling was, hij is gestraft. Ik moest dit even recapituleren,dus de jongen mocht gewoon NIET BINNEN??? Ik kon dit echt niet begrijpen. De jongen stond dus al 1,5 uur voor een gesloten poort. Om 17:30 kwam Gordon ons halen en toen stond de jongen er nog steeds dus ik weet niet hoe lang hij er in totaal heeft gestaan. Begrijp mij nu wel niet verkeerd, want ik vind ook dat hij een straf verdient, omdat hij te laat was. Maar de jongen toch niet buiten sluiten. De jongens komen juist naar Khayalethu, omdat ze voordien op straat leefde of in zeer slechte levensomstandigheden zaten. Khayalethu betekent 'ons huis' en niet 'buitensluiting'. Van zulke zaken walg ik echt. Ik heb hier meteen ook mijn supervisie over geschreven die wij om de twee weken houden in het bijzijn van Ellen (onze supervisor in Zuid-Afrika).
Vrijdag 16 oktober: Het was al veel mooier weer dan gisteren. De juf van the strong foundationschool (het schooltje van Khayalethu zelf) vroeg ons of we wouden meehelpen om de fietsen naar buiten te nemen zodat de jongens rond het domein van Khayalethu konden fietsen. Natuurlijk hebben we meegeholpen. De jongens vonden het echt geweldig. Ze houden van fietsen. Terwijl de jongens aan het fietsen waren, heb ik een zeer goed gesprek gehad met één van de K2 boys. K1 zijn de jongens die naar school gaan en allemaal samen eten, kortom alles samen doen. De K2 boys zijn jongens die hun school niet hebben afgemaakt, maar die ze klaarstomen om voor zichzelf in deze maatschappij te zorgen. Deze jongens zijn allemaal boven de 18 jarige leeftijd. De jongen waar ik een gesprek mee heb gehad, is 19 jaar. We hebben gesproken over waar hij vandaan kwam en wat zijn geschiedenis is (familie, vrienden, waarom hij hier is, ...). Het was een zeer heftig maar boeiend gesprek. De jongen zelf heeft het wel moeilijk gehad, toen ik nogal confronterende vragen stelde. Hij nam mij volledig in vertrouwen, want hij heeft op al mijn vragen geantwoord. Een vraag was bijvoorbeeld: 'Wat deed het met je, toen je hoorde dat je broer gestorven was?' . Hij nam telkens de tijd om hier op te antwoorden (ik gaf hem ook de tijd). Na het gesprek gaf hij mij een stevige handshake en bedankte mij om het luisteren naar zijn verhaal. Ik zei hem dat hij in Khayalethu super goed bezig was, dat hij zo moet verder doen omdat ik dan zeker wist dat hij er zeker zal komen en ik heb hem op het laatste ook laten weten dat hij altijd bij mij terecht kan als hij eens wilt praten. Na dit gesprek had ik een zeer goed gevoel en naar mijn weten, de jongen ook! Vervolgens ben ik de jongens voor de eerste keer alleen mogen gaan halen (zie foto)! Het was super leuk! Ik had muziek opgezet dat de jongens graag luisteren. Ze waren allemaal aan het meezingen.
Zaterdag 17 oktober: we zijn vroeg opgestaan, want we hadden beloofd aan een paar begeleiders om mee te gaan naar de voetbal van de jongens. We waren zeer enthousiast en zagen het enorm hard zitten! Toen we op Khayalethu aankwamen, vroeg iedereen of we gingen mee voetballen. We vielen uit de lucht, want we dachten dat we gewoon gingen mee begeleiden. We waren hier ook niet op voorbereid (geen passende schoenen, kousen, kleren, ... ) We hebben uiteindelijk heel de match meegespeeld. We zijn spijtig genoeg wel met 6-2 verloren, maar we hebben het wel zeer leuk gehad. Morgen was er nog een match! Na de voetbal zijn we nog even naar de andere matchen blijven kijken en nadien een rustig dagje beleefd aan het zwembad van ons gastgezin en 's avonds lekker gaan uiteten.
Zondag 18 oktober: Terug vroeg opgestaan, want het was terug match! Nu zijn we zelf naar het terrein gereden met onze eigen auto. Vandaag waren we veel beter voorbereid. Tijdens de match viel Andreas spijtig genoeg al zeer vroeg uit. Hij was zeer pijnlijk op zijn schouder gevallen en kon zijn arm niet meer bewegen. We hebben die match 3-3 gelijk gespeeld waarvan ik 2 assists heb gegeven en 1 keer spijtig genoeg op de paal geschoten. Na deze 2 matchen merkte we wel onmiddellijk dat de band met al de jongens plots een zeer grote boost had gekregen. Iedereen was veel opener en socialer naar ons toe. Ze hebben echt respect voor ons gekregen, omdat ze het heel fijn vonden dat we wouden mee voetballen! Ik ben zeer blij dat we dit gedaan hebben en ik kijk al uit naar volgend weekend, want dan moeten ze terug voetballen! Nadien hebben we niet veel meer gedaan, want Andreas kon niet veel doen met zijn schouder.
Maandag 19 oktober: Het was terug vergadering toen we op Khayalethu aankwamen. Tijdens de vergadering ging het ook even over het voetbal. Al de begeleiders vonden het super positief dat we hebben mee gevoetbald en hebben ons hier tijdens de vergadering ook voor bedankt. Na de vergadering moest ik plots jongens gaan afhalen van school waar ik nog nooit was geweest. Het ging over R. van 22 jaar (de oudste jongen van heel Khayalethu) en S. van 10 jaar. Beide zaten ze op 2 verschillende scholen. Eerst ben ik R gaan halen. In de bakkie hebben we een goed gesprek gehad. Eerst ging het over de voetbal en nadien heeft hij mij van alles gevraagd over wat ik hier eigenlijk kom doen, hoe ver ik al stond met het leven. Nadien heeft hij ook aangekaart dat hij ook al zo ver wou staan als mij (ook omdat hij nog een jaar ouder is als mij). Ik heb hem gezegd dat hij super goed bezig is en dat wanneer je zelf iets wil bereiken, het in je eigen handen ligt om hier voor te gaan. Nadien hebben we het ook over meisjes, vrienden, zijn verleden en godsdienst gehad. Een zeer boeiend gesprek, waar we beiden veel uit geleerd hebben. Zoals ik zondag al zei dat de jongens veel opener naar ons toe zijn, dit is een duidelijk voorbeeld hiervan. Er is respect & vertrouwen en dat is heel belangrijk! Nadien ben ik de andere 4 jongens terug van school gaan halen en heb ik na de lunch, Veerle geholpen met haar sessie mee te begeleiden.
Dinsdag 20 oktober: Het was een zeer rustige voormiddag. Ik heb wat opzoekwerk gedaan voor mijn tweede sessie morgen. Ik heb buiten gespeeld met de jongens die aanwezig waren. De jongste hadden vandaag allemaal een afspraak bij de tandarts. Ze moesten nadien ook niet meer naar school dus waren ze vroeger op Khayalethu. Andreas en ik hebben ze wat liggen entertainen tot het lunchtijd was. Vlak voor de lunchtijd moeten ze allemaal al hun kleren aanhebben van karate. Voor de duidelijkheid, lunchtijd is om 15 uur en karate begint om 16:30. Om 15:30 moet iedereen gedaan hebben met eten en moeten ze allemaal naar buiten (verplicht). De jongens krijgen geen tijd om rustig te eten. Het eten zelf ligt om 14:50 al uitgeschept, het wordt dus allemaal koud. Soms kunnen de jongens pas om 15:20 beginnen met eten omdat er een aantal te laat zijn (de hele groep moet dan wachten). Ik vind dit echt wel spijtig, dit zou veel beter en aangenamer kunnen verlopen. Ik zie dit voor de jongens zelf als een stressmoment. Laat de jongens toch op hun gemakje eten, ze hebben nog een dik uur voor de karate begint. Nadien moeten ze zichzelf nog een uur buiten bezighouden in hun karate kleren. Ik speel dan meestal voetbal met de jongens zodat de tijd sneller voorbij gaat voor hun. De karate les zelf is heel leuk. De meeste jongens gaan helemaal op in hun rol en dat is zeer mooi om te zien. 's Avonds heb ik mijn sessie nog helemaal voorbereid en kijk er naar uit om ze te geven!
Woensdag 21 oktober: In de voormiddag heb ik alles gereed gelegd voor mijn sessie. Nadien hadden we afgesproken om te skypen met Sven, onze BP3 prof. in België. Het was een zeer aangenaam gesprek! Jammer dat de verbinding niet zo goed was, maar Sven heeft dit opgelost door af en toe te typen zodat we het toch zeker begrepen. Nadien had ik mijn sessie. Ik had veel voorbereid. Als opwarming ging ik Chinese voetbal spelen. Voor degene die niet weten wat dit is: Een kring maken met je benen open. Er is één bal in het spel en het is de bedoeling dat je met je 2 handen de bal door iemand anders zijn benen laat gaan. Dit vonden de kinderen/jongeren super leuk. Er werd veel gelachen en het was zeer rustig. Heel aangenaam dus! Nadien zijn we naar binnen gegaan. Ik had een schrijfoefening voorbereid. De bedoeling van deze oefening was dat je leert positief zijn over andere jongens. Elke jongen moest in het midden van een blad zijn naam schrijven het blad doorgeven. Dan stelde ik vragen als: Geef een positieve eigenschap van de jongen op je blad... . Nadien las is telkens de antwoorden voor en moesten de jongens raden over wie het ging. Dit vonden ze leuk om te doen en ze staken spontaan hun hand in de lucht om te antwoorden en riepen niet door elkaar. Nadien heb ik ze een varkensneus laten maken. Ik legde het stap voor stap uit. Het was heel rustig. De jongens luisterde zeer aandacht naar mij. Ik was hier echt van verschoten, ik had namelijk niet verwacht dat ze dit in stilte gingen doen. Tijdens de oefening heb ik hen ook gezegd dat ik het zeer fijn vind dat ze zo stil zijn. Na het maken van de varkensneus moesten ze dit allemaal opzetten en terug naar buiten gaan. Andreas en ik waren de wolven en het was de bedoeling dat wij alle varkensneusjes van de jongens te pakken kregen. Dit was echt tof, de jongens waren steeds aan het lachen! Na deze oefening heb ik ze laten kiezen wat ze nog wouden doen. Voetbal natuurlijk. Ik en Andreas waren beide coach van één team. We hebben het zeer professioneel aangepakt. Dit was eens wat anders dan op een hoopte voetballen. Na de sessie ben ik aan Mia feedback gaan vragen, want ze heeft de sessie mee gevolgd. Ze vond het leuke oefeningen, meer zei ze hier niet over. Dit vond ik wel jammer. Rond 19 uur kwam Ellen langs om onze casussen te bespreken. Het was juist zoals de vorige keer een zeer interessante bespreking. Ik heb er heel wat boeiende zaken uit opgevangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten