Donderdag 22 oktober: Het was een zeer rustige dag vandaag. Ik heb meegeholpen met het maken van lunch en vervolgens, nadat de jongens van de Strong foundation school hier in Khayalethu gedaan hadden met school, heb ik mij bezig gehouden met deze jongens. Ze waren zeer speels, dus heb ik met hem tikkertje gespeeld en nadien verstoppertje. Het was zeer aangenaam en het was mooi weer dus was het zeer fijn om te doen! Nadien ben ik met de taxi meegereden die al de kinderen van school ging halen. Vanaf daar ging de taxi rechtstreeks naar het zwembad waar de jongens hun zwemles kregen. Het is echt een klein zwembad. Het is zo klein dat het telkens de groepen in 3 zijn gedeeld. Eerst gaat de eerste groep, dan de tweede (dan heeft de eerste gedaan), ... . Dit allemaal op 1 uur tijd. Het is niet zoals bij ons in België. Daar had je toch telkens een groot zwembad en kregen wij toch steeds op het laatste 'vrij zwemmen' . Zulke zaken zijn hier niet mogelijk. Dat neemt niet weg dat ik dit een zeer mooi initiatief vind. Khayalethu heeft gewoon niet het geld om naar een mooier/groter zwembad te gaan. Nadien zijn we allemaal terug gegaan en was het al weer tijd om naar huis te gaan.
Vrijdag 23 oktober: In de voormiddag hebben we even de tijd gehad om aan ons bachelorproject te werken. Als we tijd krijgen om voor school te werken, gebruiken we deze tijd telkens optimaal. Zo is het ook aangenamer voor ons om dit niet nog na de stage te moeten doen, want er is telkens nog weinig tijd over. Het is echt op sommige dagen zeer druk. Vervolgens ben ik in de namiddag een aantal jongens van school gaan halen. Ik kijk altijd uit naar deze ritten, want het is echt leuk om eens individueel met de jongens bezig te zijn. De jongens zijn altijd blij om mij te zien. De jongens houden ervan om de muziek luid te zetten en mee te zingen. Ik zing dan telkens mee (ook al begrijp ik de taal, Xhosa, niet), maar de jongens vinden dit super leuk. Nadien heb ik terug meegeholpen met lunchtijd.
Zaterdag 24 oktober: De jongens hadden vandaag hun laatste wedstrijd van de voetbalcompetitie. Ze vroegen terug of ik wou meedoen. Ik vond dit natuurlijk geen enkel probleem! Ik speel thuis ook altijd voetbal dus voor mij was dit zalig. Het was maar één match. Toen we daar kwamen, bleek dat de uren waren aangepast en we pas over 3 uur moesten voetballen. Ik heb mij vervolgens bezig gehouden met de jongens tot het tijd was voor de opwarming (die ik ook op mij nam). De match is afgelopen op een 3-3 gelijke stand. We hadden zeker verdient om te winnen, maar helaas! Ik heb wel een goal gemaakt! Het voetballen met de jongens is echt zeer tof, zo leer ik ook de oudere beter kennen. Naar mijn weten zijn de meeste jongens ook niet zo goed in voetbal dus ze kijken echt op naar mij (vorige week ook naar Andreas, maar hij kon nu niet meedoen vanwege zijn arm). Na twee weekends voetbal, merk je ook meteen dat we volledig geaccepteerd worden door de jongens. Dit is een zeer goed gevoel.
Zondag 25 oktober: We moesten vroeg opstaan want het was the Ocean Run vandaag. Heel Khayalethu centrum nam hier aandeel en ook wij stonden op de lijst. Ze hadden ons gevraagd om dit mee te begeleiden. Dit was voor ons geen enkel probleem. Toen we op de plaats aankwamen, merkte we meteen dat er enorm veel wind was vandaag. Port Elizabeth had zijn bijnaam als 'windy city' zeker niet gestolen. Jammer genoeg was er zelfs zo veel wind dat de Ocean Run is afgelast. Toen we aankwamen, waren ze alles al terug aan het afbreken. Het was wel een verstandige keuze, want de wind was echt enorm hard aan het blazen. De kinderen en jongeren vonden het wel jammer. Een aantal van de kleinste vroegen ons of ze naar de zee mochten gaan. Ik ben uiteindelijk meegegaan met een hele groep jongens die de zee in wouden. Het was gewoonweg zalig om te zien hoe hard de jongens hier wel niet van genoten. Elke jongen is met zijn kleren de zee ingedoken. Ze sprongen, lachten, speelden zo enorm luid. Het was prachtig om dit te kunnen bewonderen. Elke jongen glunderde echt van genot. Telkens samen over de golven aan het springen, enz. Ik had de jongens nog nooit zo gelukkig gezien. Ik genoot mee om hun zo gelukkig te zien, dat ik zelf heb besloten om gewoon mee te springen in het water. De wind was nog steeds hard aan het waaien dus toen we uit de zee gingen, was het natuurlijk heel koud. Ik heb de jongens allemaal onder een warme openbare toilet gezet. Zo warmde ze toch op. Ik heb zo ook allemaal één voor één afgedroogd met mijn strandhanddoek die ik bij had. Anders bevroren de jongens zich.
Maandag 26 oktober: Toen we aankwamen op Khayalethu hebben we meteen aan de vergadering deelgenomen. Daar heb ik zelfs een applausje gekregen, omdat ik zaterdag een goal had gemaakt! De vergaderingen zijn telkens zeer interessant. Ik begrijp er wel niet steeds alles van, maar toch zeker de hoofdzaken. De zaken die ik niet altijd begrijp zijn zaken die besproken worden in het Afrikaans. Nadien werd er aan ons gevraagd of de studenten de lunch vandaag alleen wouden klaarmaken omdat de rest allemaal ergens henen moest. We moesten spaghetti en spaghettisaus klaarmaken. Op dat zelfde moment gingen de jongens van Strong Foundation school in Khayalethu samen met de juf ook iets maken in de oven. Het was dus een beetje chaos in de keuken, want een aantal jongens wouden ook ons helpen met het eten te maken. We hebben zoveel mogelijk samen met de jongens gekookt. Zonder dat we het wisten, hebben we er een zeer leuke activiteit van gemaakt. Rond 12 uur moest ik vertrekken om eerst 4 jongens in 2 verschillende scholen te gaan halen. Het waren niet de jongens van normaal, het waren jongens die examens hadden. Vandaag was hun eerste examen. Het gaat hier over de oudste jongens. De jongere beginnen een week later. Ik heb hen onmiddellijk afgezet, zodat ze voor hun volgende examen konden leren. Daarna was het terug mijn beurt om de andere 4 jongens te gaan halen. De eerste school had laat gedaan, waardoor ik een beetje vertraging heb opgelopen en was ik juist niet op tijd voor de andere school. De jongens stonden mij braaf op te wachten. Ik heb hen ook gezegd dat dit zeer flink was! Vervolgens was het lunchtijd en hebben nog een buiten mee gevoetbald met de jongens.
Dinsdag 27 oktober: In de voormiddag heb ik eerst wat opzoekwerk verricht voor mijn sessie van morgen. Aangezien het mooi en warm weer ging zijn, dacht ik meteen aan waterspelletjes. Ik heb op internet gezocht welke spelletjes ik allemaal kon spelen i.v.m. water. Ik vond wel het thema 'Olympische waterspelen' zeer leuk. Zo kon ik de groep jongens in 2 delen. Het was de bedoeling dat de 2 groepen tegen elkaar streden en er na het doen van een aantal opdrachten, er 1 groep de winnaar is. Wie won, mocht de andere groep zo nat maken als zij wouden. Ik heb alles opgeschreven wat ik nodig had voor elke opdracht, zodat ik dit morgen rustig kon zoeken en klaarmaken voor de water sessie. In de namiddag hebben we buiten gespeeld met de jongens van de Strong foundation school, zoals voetbal, rugby, basketbal, skateboarden, ... . Nadien was het lunchtijd en daarna hebben de jongens altijd karate. De lunch is om 15h00 en de karate start om 16h30. Voor de lunch moeten al de jongens hun karate outfit al aanhebben. Ze krijgen tijd tot 15h15 om hun lunch op te eten. Als één iemand zorgt voor vertraging, moet de hele groep wachten voordat ze mogen starten met eten. Hierdoor krijgen ze vaak maar 5 min de tijd om hun bord op te eten. Ik vind het jammer dat de jongens niet rustig hun eten mogen opeten. Etenstijd zou een moment moeten zijn om tot rust te komen, maar in plaats daarvan is dit op Khayalethu juist een stressmoment. Dit vind ik bijzonder jammer. Nadien moeten ze allemaal naar buiten in hun karate outfit en moeten wachten tot de trainers van karate er zijn. Ze zouden deze tijd in mijn ogen beter gebruiken voor een rustig eetmoment. Ik heb al eens gevraagd waarom ze zo snel moeten eten. Dit draait allemaal rond discipline. Volgens mij zijn er andere manieren om discipline aan te leren dan deze. Tijdens de karate sessie heb ik de supervisie op mij genomen. Ik moest er op letten dat niemand stond te spelen of de 'grappige' stond uit te hangen. Als dit zo was, was het mijn taak om de jongen hier op te wijzen. Ik heb uiteindelijk maar 1 keer moeten ingrijpen.
Woensdag 28 oktober: Het was mijn sessie vandaag! Ik keek er naar uit om deze te geven. Zoals voorspeld, het was prachtig weer. Ideaal weer om waterspelletjes te houden. Eerst en vooral ben ik het materiaal beginnen te verzamelen en nadien heb zeker 50 ballonnen met water gevuld. Ik had er een aantal nodig voor een opdracht en de rest was voor op het einde van de sessie. De jongens genoten met volle teugen van de sessie. Ze hebben niet al de opdracht perfect uitgevoerd, maar dit moest ook niet. Het draaide allemaal rond plezier en nat worden. Ik heb geen enkel moment het gevoel gehad dat ik de groep niet meer in handen had, ook al liet ik ze zeer vrij in het spelen met water. Op het einde was het meer een watergevecht dan iets anders, maar dit was de bedoeling. Er werd niemand gespaard. Iedereen was kleddernat. Vervolgens heb ik spelen met water stop gezet en heb ik iedereen op de grond laten liggen, want we moesten opdrogen. Van deze gelegenheid hebben we ook gebruik gemaakt om met de jongens te praten over van alles en nog wat! op 15 min waren we al droog en dit kwam perfect uit want mijn sessie was toen afgelopen. Rond 16h zijn we terug naar huis vertrokken, want we gingen met Pieter en Daphne (van Amava) de Townships bezoeken. Al de vrijwilligers en stagiairs die bij Connie en Gordon verbleven gingen mee. Daar hebben terug onze ogen opengetrokken. Ook al hadden we de townships al een gezien, het blijft een verschrikkelijk beeld. We zijn in één van de 'huizen' binnen gegaan. Het waren mensen die Pieter kende. Daar hebben we te horen gekregen dat de dochter(20 jaar) van deze vrouw kanker heeft in heel haar lichaam. Nadien hebben we het meisje ook gezien. Ze was super vrolijk, deed alsof er niets aan de hand was, terwijl wij dit hartverscheurend vonden. Ik kreeg echt een krop in mijn keel toen ik zag dat deze vrouw nog steeds kon lachen, terwijl ze waarschijnlijk één van haar laatste weken heeft te leven. Natuurlijk kwamen er zeker een 30 tal kinderen meteen allemaal rond het huis staan toen ze ons zagen. Ze waren allemaal aan het spelen/lachen/zingen/rondhangen om toch allemaal een blik van ons op te vangen. Nadien zijn we een ander 'huis' gaan bezoeken. Een vrouwtje van 64 jaar. Voor zulke huizen zijn gewoon geen woorden voor. Om dit mee te maken en te voelen wat wij als Europeaan voelen, moet je zelf tot hier komen om dit te kunnen bekijken. Het is echt ongelofelijk. Deze mensen leven in zo'n verschrikkelijke armoede en toch kunnen deze mensen altijd blijven lachen. De mensen was super blij om ons te zien, om dan maar te zwijgen over de kinderen. Ze speelden allemaal soorten spelletjes van handgeklap. De meisjes die mee waren met ons hebben dit men hun meegespeeld. Het was zeer fijn om te zien. Het doel van ons bezoek aan de Townships was het geven van schoenen en kleren aan de kinderen. Er was wel een groot probleem. Pieter had alleen schoenmaat 24 en 25 mee. Dit was veel te klein. Daardoor hebben maar 4 jongens/meisjes schoenen gekregen. We hebben meteen ook afgesproken en beloofd om volgende week woensdag 4 november terug te komen met grotere maten van schoenen. Ik kijk er al naar uit om dit te doen, want dan is mijn vriendin Joy er bij en kan ze dit ook eens bekijken!
Donderdag 29 oktober: Het was een rustige dag. We hebben in de voormiddag meegeholpen met de lunch voor te bereiden en met was op te hangen en rond de middag zijn we mee met de taxi vertrokken om al de jongens van school te gaan halen. Nadien gingen ze terug rechtstreeks naar het zwembad ze hebben ons nodig voor de supervisie. Ook hier wanneer de jongens niet luisteren of zitten te spelen, moeten wij ingrijpen.
Mia was ziek. Vandaag dat we de tussentijdse evaluatie niet konden doen die vandaag gepland was. We hebben haar meteen een E-mail gestuurd om te vragen wanneer we dit dan zouden laten plaatsvinden. Daarnaast heb ik deze dag wel mijn ogen opengetrokken. Blijkbaar is het vanaf 27 november grote vakantie hier in Zuid-Afrika. Dat wil zeggen dat AL de jongens naar huis gaan en dat er voor degene die niet naar huis kunnen, opvang wordt voorzien ergens anders (dus niet op Khayalethu). Ik stel mijzelf nu de vraag wat wij dan onze laatste twee weken nog hier gaan moeten doen als er geen jongens meer zijn. Ik veronderstel dat wij klusjes zullen moeten doen, maar ik vind het vooral jammer dat wij hier niet van op de hoogte waren. We gaan proberen rond te horen of we de laatste twee weken bij een ander project mogen aansluiten, waar wel nog kinderen en jongeren zijn. Natuurlijk alleen als Mia niets voor ons meer in petto heeft. Als ze ons die twee weken nog nodig heeft, blijven we uiteraard nog op Khayalethu. Anders zou het zonden zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten