Maandag 9 november: Ik ben heel vroeg moeten opstaan vandaag. We gingen namelijk met Mia en één van de jongens naar de rechtbank. Minstens om de 2 jaar heeft Mia de verantwoordelijkheid om de verlenging van het verblijf van elke jongen aan te vragen in de rechtbank. Aangezien dat het goedkeuringsverblijf van deze jongen dinsdag 10 november verviel, was dit weer mooi op tijd. Mia had dit blijkbaar vorige vrijdag pas opgemerkt. Ze heeft veel moeite moeten doen om nog voor dinsdag te mogen langskomen. Dit is een typisch voorbeeld van alles 'last minute' te doen. Dit komt heel onprofessioneel over vind ik. We hadden om 8 uur afgesproken. We waren op tijd, maar Mia kwam pas met de jongen aan om 9 uur. We zijn allemaal samen naar binnen gegaan. De jongen leek heel zenuwachtig. Dit was zijn eerste keer. Toen we binnen kwamen, moesten onze rugzak aan de ingang laten en door een metaaldetector stappen. Ik had niet verwacht dat er zo'n beveiliging aanwezig ging zijn. Vervolgens hebben we ons in de wachtkamer gezet. Daar moesten we wachten op de externe social worker van de jongen en de papa van de jongen. Rond 11 uur is de externe social worker pas aangekomen. We hebben ons vervolgens verplaatst naar de bank aan de rechtbank waar wij moesten zijn. Om 12 uur mochten we eindelijk binnen gaan. Het was er zeer klein en koud. Het was mijn aller eerste keer in een rechtbank. De gerechtsheer heeft 3 algemene vragen en 1 rechtstreekse vraag aan de jongen gesteld. Voor de rest heeft hij een aantal papieren ondertekend en dat was het. Op 7 min waren wij terug buiten. Dit vond ik zeer jammer. In totaal heb ik 4 uur moeten wachten om dan 7 minuutjes binnen te zijn. Ik had hier veel meer van verwacht. Al bij al heb ik er wel geen spijt van, want dit is weer een ervaring rijker. Nadien zijn we terug naar Khayalethu gereden en heb ik geholpen met de lunch voor te bereiden. Na de lunch heb ik sessie van Veerle mee begeleid. Het was één grote chaos, want de jongens moesten vormpjes maken van deeg en natuurlijk hing iedereen vol met bloem.
Dinsdag 10 november: In de ochtend heb ik mijn tussentijdse evaluatie gehouden met Mia. Deze heeft zeer lang geduurd. Nadien heeft zij mij ook uitgelegd wat het plan is voor de volgende twee weken. Wij gaan elke 8 IDP's (Individual Development Program) en handelingsplanningen moeten opstellen van 8 verschillende jongens. Hiervoor gaan wij een gesprek moeten hebben met de leerkracht van elke jongen, de externe social worker van elke jongen, de zwemleerkracht en de karateleerkrachten. Als laatste moeten we elk een individueel gesprek houden met de jongens. Dit neemt heel wat werk en tijd in beslag en dit moet afzijn voor de eerste week van december. Ook dit is een mooi voorbeeld van alles 'last minute' te doen. We hadden hier al veel eerder aan kunnen beginnen, zodat we hier rustig onze tijd voor konden nemen. Nu moeten we echt zien dat we dit afkrijgen tegen begin december. Na de middag ben ik een aantal jongens van school gaan ophalen. Bij één van deze jongens had ik nog geen individueel gesprek gehad. Daar was nu de kans voor. Ik heb hem een aantal uitnodigende vragen gesteld die hem ook meteen tot rust brachten. Nadien is hij beginnen te vertellen. Over wat dit allemaal ging, ga ik hier nu niet neerschrijven want dit is privé. Het was een zeer aangenaam en met momenten zelfs grappig gesprek. Zo heb de jongen weer langs een andere kant leren kennen, de emotionele kant dan. Eens we aankwamen in Khayalethu was, zette hij meteen zijn stoer masker terug op. Ik snap dit perfect. Als puber moet je heel wat maskers kunnen opzetten, zeker als je continu met andere pubers in contact bent. Dit moet helemaal niet gemakkelijk zijn.
Andreas was vandaag terug! We zijn 's avonds iets gaan drinken in de Barneys!
Woensdag 11 november: Het was projectdag vandaag. Daphne kwam ons rond 8 uur oppikken. We gingen al de projecten die met Amava te maken hebben bezoeken. Eerst zijn we langs gegaan bij Ithemba. Dit is een school voor kinderen met een beperking. Dit is een zeer mooi project en de mensen leveren hier mooi werk. Onze tweede halte was Ubomi. Dit was eerst het project waar Elke zat, maar nu was dit het project waar de 3 vriendinnen: Jasmien, Sarah en Ilona aan het werk waren. Het is midden in een Township gelegen. Toen we daar aankwamen, hebben we eerst een rondleiding gekregen en nadien een lange maar interessante uitleg van wat Ubomi eigenlijk inhoudt. Nadien hebben de meisjes allemaal met de kindjes zitten dansen. Het waren allemaal Vlaamse liedjes die opstonden. Zeer grappig om te zien. Onze derde stop was Vistarus. Dit was het project waar Amarines aan het werk was + Rudy. Hij is de man van Catherine (de dochter van Connie en Gordon). Rudy gaf ons met nog een zeer vriendelijke vrouw een rondleiding in het heel grote project Vistarus. Je kan het zien als een ontwenningskliniek/opvangcentrum voor volwassenen. Deze mensen moeten ook werken op het project. Er zijn een aantal regels aan hun verblijf verbonden waar ze zich zeker aan moeten houden. Onze 4de stop was Zanethemba. Dit is het project waar Catherine (de dochter) werkt en sinds kort ook waar Elke aan de slag is. Dit project is te vergelijken met het project van de 'Weggooi baby's '. Hier zijn ook enkel baby'tjes aanwezig die worden afgestaan door de ouders. Deze baby'tjes wachten nu op adoptie van volwassenen. Onze 5de stop was de White Lodge. Dit was een afkickcentrum voor verslaafde mannen vanaf 25 jaar. Daar heb ik een goed gesprek gehad met één van de mannen die daar zaten. Hij heeft mij rustig verteld wat hij al allemaal had meegemaakt. Dit vond ik zeer boeiend. De voorlaatste stop was het Human Dignity Centre. Dit valt eigenlijk in grote lijnen te vergelijken met een school + naschoolse kinderopvang. Andreas en ik hebben daar een heletijd met de jongetjes zitten voetballen. Last but not least was ons project aan de beurt. Er waren spijtig genoeg niet veel jongens aanwezig. De meeste waren weg voor counseling. Mia heeft ons gewoon het filmpje van Khayalethu laten zien. In dit filmpje staat wel duidelijk wat Khayalethu is en wat het doel van Khayalethu is. Dit vonden de andere vrijwilligers naar eigen zeggen een zeer hard maar interessant project. Nadien zijn we terug naar huis gegaan. Ik heb gevraagd om mij bij Connie en Gordon af te zetten (de rest ging bij Peter en Daphne eten). Mijn ouders waren vandaag geland en ik ging natuurlijk naar hen toe! Het weerzien was zeer leuk! Ze hebben mij hun hotel laten zien en we zijn 's avonds iets lekkers gaan eten. Donderdag 12 november: We hadden vandaag gehoopt dat we wat meer informatie zouden krijgen over de IDP's van de jongens dat we moesten maken, maar Mia was er vandaag niet. Ze had heel de dag trainingsessie en zal vandaag niet op Khayalethu te zien zijn. Dus konden we nog niet aan de IDP's beginnen. Ik ben rond 12 uur mee met de taxi vertrokken om de jongens van school te gaan halen. Van de laatste school gaan ze telkens rechtstreeks naar het zwembad op donderdag. Sinds woensdag was er een nieuwe jongen bijgekomen in Khayalethu. Het was ook juist zijn verjaardag, hij werd 7 jaar. Hij is nog zeer klein en mager voor zijn leeftijd, maar wel super schattig. Dit was voor hem zijn eerste zwemles ooit. Hij was een beetje bang en schaamde zich omdat hij nog niet kon zwemmen, maar hij is niet de enige dus dat stelde hem dan ook meteen gerust. Ik zag dat hij van het zwemmen genoot. Na het zwemmen heb ik met jongens nog wat buiten zitten spelen en daarna was het terug tijd om naar huis te vertrekken. Toen ik thuis kwam ben ik meteen naar mijn ouders hun hotel vertrokken om hen op te pikken. Ze wouden het gastgezin eens zien. Connie en Gordon hebben hen hartelijk verwelkomt. Ook de andere meisjes waren zeer vriendelijk. Mijn ouders voelde zich zeer goed op hen gemak, dus dat was een goed teken. Nadien zijn wij vertrokken om ergens iets gezellig te gaan eten.
Vrijdag 13 november: Het was terug mijn beurt om de jongens te gaan halen. Ik kijk hier altijd zeer hard naar uit. Een van de jongetjes die ik moest gaan halen, was niet naar school gegaan. Hij heeft namelijk zweertjes in zijn rechteroog en ging vandaag naar de oogarts om dit te onderzoeken. Zijn broer zat wel op school dus hem ging ik eerst ophalen. Toen ik aan de school aankwam, kwamen er andere jongens naar mij toe om te zeggen dat het jongetje al is opgehaald geweest. Ik ben naar binnen gegaan om dit na te vragen bij de leerkracht en die bevestigde het verhaal. Dit is nogmaals een voorbeeld van slechte communicatie. Ik ben dan verder vertrokken om de andere jongens te gaan halen. Toen ik terug op Khayalethu aankwam, heeft iemand van de office onmiddellijk gebeld naar de persoon wie de jongen zou kunnen gehaald hebben en daarbij werd dit meteen bevestigd. In de namiddag kwam er terug een nieuwe jongen aan. Hij is 14 jaar. Hij leek mij al meteen stevig in zijn schoenen te staan. Na de lunch was het een klein kerstfeestje. De kinderen/jongeren kregen één voor één een cadeaubox vol met kleren, speelgoed, snoep, ... . Iedereen was super blij, dat was heel leuk om te zien! Iedereen liet met trots zien wat ze gekregen hadden. Na het kerstfeest moest iedereen zich klaarmaken, want we gingen naar een cricketmatch met zen allen! De jongens moesten terug hun petjes en T-shirts van KFC aantrekken. Tijdens de match kreeg iedereen een drankje en een KFC-box van medewerkers van KFC. Dankzij hen, kunnen de jongens naar zo'n cricketmatch gaan kijken, zij sponsoren dit allemaal. Het was terug zeer laat geworden. Nadien ben ik met mijn ouders naar de luchthaven gegaan om een auto te huren voor het weekend. Andreas was namelijk al in de late namiddag vertrokken met 3 meisjes van ons gastgezin op weekend. Hij heeft onze auto meegenomen, wat ik zeker en vast begrijp!
Zaterdag 14 november: Een heel belangrijke dag! Ik ben 's morgens vroeg met mijn ouders vertrokken richting Tsitsikamma. Dit is de plaats waar de hoogste brug ter wereld is om van te bungeejumpen. Ik ging dit doen! Het was ongeveer een 2 uur rijden. Om 1 uur mocht ik springen. Het stressgehalte viel in het begin nog mee, maar op het einde was ik toch echt zenuwachtig. Ik wou het gewoon doen. Mijn ouders zijn mee op de brug gestapt. Voor papa was dit de zwaarste bevalling ooit, want hij heeft hoogtevrees. De bungyjump was echt zalig. Ik ben blij dat ik het gedaan heb en nadien heb mijn ouders ook bedankt om mee te gaan! Op de foto zie je al een voorbeeld van hoe het er uitzag! Nadien hebben we rustig iets gegeten en vertrokken naar 'Monkeyland' en 'The birds of Eden'. Twee zeer mooie parken en zeker de moeite om eens te doen. Daarna zijn we terug vertrokken naar hun hotel en 's avonds iets gaan eten.Zondag 15 november: In de voormiddag ben ik met mijn ouders naar Baywest Mall geweest, want mijn ouders (eigenlijk mijn mama) wouden gaan shoppen. In de namiddag is het heel hard beginnen regenen. We zijn eens langs Khayalethu gereden, want ze wouden zien waar mijn stageplaats was. Niet veel verder heb je 'Kragga Kamma Game Park' waar vele dieren aanwezig zijn, zoals giraffen, neushorens, zebra's, springbokken, struisvogels, everzwijnen, ... . We zijn er naartoe gereden om te vragen of het te doen was om nu in het park rond te rijden. Het was zeker te doen volgens hem. Ik ging zelf rijden met de auto. Ik vond dit zeer spannend, want nu was het eens zonder gids. Ik vond dit heel tof en mijn ouders ook. We hebben veel verschillende dieren gezien. Mama was zelfs een beetje bang bij de neushorens, omdat we er zo dichtbij waren! ' S avonds zijn we nog iets ergens gaan eten en onze gehuurde auto terug gaan binnenbrengen. Andreas is mij aan de luchthaven komen oppikken.
Maandag 16 november: Vroeg naar Khayalethu vertrokken, want de leerkracht van de Strong Foundation School op Khayalethu belde ons om te vragen of we mee naar het strand wouden gaan met de jongens. We zijn zo snel mogelijk vertrokken. Toen we op Khayalethu aankwamen zijn we onmiddellijk mee de bakkie ingesprongen met jongens en vertrokken. Het was een zeer mooie plaats! Er was een beach voetbalpleintje, een waterglijbaan, een minigolf terrein, een game center waar je kon biljarten, kickeren, enz. De jongens gingen meteen van de glijbaan, behalve de jongste van ze allemaal. Hij durfde niet omdat hij niet kon zwemmen. Andreas kwam tegen mij zeggen dat hij in zijn broekje had gedaan, dacht hij. Ik heb mij meteen ontfermd om deze jongen en hem apart gepakt. Ik heb gevraagd wat er aan de hand was en of hij in zijn broekje had gedaan. Ik rook het ook al dus ben ik aan de leerkracht gaan vragen of hier ergens een douche was, maar dat wist ze niet. Ze is mij wel een emmer komen brengen met water. De jongens heeft zijn kleren uitgedaan en zelf beginnen wassen. Dat vond ik zeer mooi. Hij schaamde zich voor wat hij had gedaan. Ik heb hem laten weten dat dit kon gebeuren. Het probleem was dat hij zo veel stress had, dat hij in zijn broekje deed. Ik heb hem daarna een beetje gewassen en hem een proper broekje aangedaan. Daarna gingen ze de zee in. Allemaal op een opblaasband, dus kon deze jongen ook meedoen. Een uurtje later ben ik gaan vragen of hij niet nog eens naar wc moest gaan en hij zij ja! Al een geluk dat ik het vroeg want hij moest eigenlijk dringend naar het toilet gaan. Toen we terug aan het wandelen waren, moest hij terug naar het toilet lopen, want hij moest nog eens. Dit allemaal van de stress omdat hij niet kon zwemmen. Dit vond ik heel erg voor de jongen, maar ik heb gedaan wat ik kon doen. In de namiddag ben ik de jongens van school gaan halen. Toen het lunchtijd was, kwam Mia kwaad naar mij toe om te vragen waar 'Sergio' was. Ik zei haar dat ik hem niet moest gaan halen van het school of dat niemand mij dit toch gezegd had... Ik heb wel meteen voorgesteld hem te gaan halen en dat was goed. De jongen stond jammer genoeg helemaal alleen buiten aan de school te wachten op zijn transport. Ik heb hem meteen uitgelegd dat het weer om een miscommunicatie ging. Dit is nogmaals een voorbeeld van slechte communicatie op Khayalethu. Ik vond dit persoonlijk wel erg voor de jongen. 'S avonds hadden we een afspraak met Peter en Daphne.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten